W średniowieczu oraz w okresie nowożytnych Europą rządzili królowie i rody królewskie. Taki system nosił nazwę monarchii. Najważniejszym elementem tego systemu była obecność władcy, który sprawował władzę nad określonym terenem z mocy boskiego nadania. Władca nie był wybierany przez obywateli, ale przez Boga. To właśnie od niego płynęła władza i tylko Bóg mógł mu ją odebrać. W monarchii władza była i jest dziedziczona. Tzn. że nowym królem lub królową może zostać tylko osoba z rodziny królewskiej. W ten sposób przekazywano sobie władzę w Europie przez około 10 wieków.
Monarchia zakłada, że społeczeństwo podzielone jest na grupy społeczne, które różnią się od siebie diametralnie. Między każdą z nich jest przepaść, której nie są w stanie zasypać żadne działania ani uczynki. Zakłada ona rodzaj predestynacji do pełnienia określonej roli w społeczeństwa. Weźmy taki przykład: jeśli ktoś urodził się chłopem, to musi nim zostać i żadne jego działania w tym nie pomogą. Tak właśnie działała monarchia. Do rodziny królewskiej nie można było wejść jeżeli samemu nie pochodziło się z innego rodu królewskiego. Jeśli chodzi o kwestie zarządzania państwem to do króla należało jedynowładztwo. Oznacza to ni mniej, ni więcej tyle, że król podejmował wszystkie decyzje dotyczące państwa. W jego gestii należało podjęcie decyzji o budowie kościoła lub rozpoczęciu wojny. Oczywiście król miał swoich doradców oraz ministrów, ale ich rola była tylko pomocnicza.
Nawet jeśli ich argumenty były dobre, a ich wiedza dużo większa od wiedzy króla to i tak nie mogli oni sprzeciwiać się jego woli. Królewska władza w monarchii była tak silna, że traktowano go jako boskiego wysłannika na ziemi. Wiązało się to oczywiście z szeregiem różnic w życiu codziennym. Monarchie zniknęły już praktycznie z przestrzeni politycznej i zostały zastąpione przez bardziej nowoczesne systemy jak demokracja bezpośrednia czy demokracja pośrednia. W tym systemach nie mamy już do czynienia z tak wyraźnymi podziałami, a władza jest przekazana obywatelom, czyli ludowi.